کد مطلب:48149 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

صفت حَصُوراً كه در آية 39 سوره آلعمران، به حضرت يحييَغ نسبت داده شده، چه مفهومي دارد؟

1. حَصُور از ريشه حصر گرفته شده به معناي منع است.( معجممفرداتالقرآن،راغباصفهاني،ص،دارالكتبالاسلاميه. )

2. حَصُور كسي است كه به علت بيماري خاص و يا عفت و تلاش در كنترل شهوت، سراغ زنان نميرود.( معجممفرداتالقرآن،راغباصفهاني،ص،دارالكتبالاسلاميه. )

3.سياق و نمونه مطرح شده در آيه شريفه، مفهوم دوّم از حَصُور را تأييد ميكند; يعني كسي كه به جهت دوري گزيدن از خواهشهاي نفساني و زُهدورزي، سراغ زنان نميرود(الميزان، علامهطباطبايي،(ره)،ج،ص، مؤسسه اعلمي.); چرا كه حضرت يحييغ در آيه فوق، مورد ستايش قرار گرفته و ستايش وي نيز تنها در اين فرض، معنا و مفهوم دارد.( راغباصفهاني،همان.)

4. برخي از مفسران(تفسيرنمونه،آيتاللهمكارمشيرازيوديگران، ج،ص،دارالكتبالاسلاميه. ) با تعريف حصور، به كسي كه خود را از جهتي در محاصره قرار ميدهد و نيز به معناي خودداري كننده از ازدواج، به اين موضوع اشاره كردهاند كه اگر حصور به معناي ترككنندة ازدواج باشد، آيا اين عمل براي انسان، امتيازي به حساب ميآيد كه در بارة حضرت يحييَ آمده است؟ آن گاه در پاسخ گفتهاند: نخست آن كه هيچ گونه دليل قاطعي براين كه منظور از حصور در اين آيه شريفه، ترككنندة ازدواج باشد، در دست نيست و روايتي كه در اين زمينه نقل شده، از نظر سند، قطعي نميباشد، بلكه بعيد نيست كه حصور در اين آيه به معناي ترك كنندة شهوات و هوسها و دنياپرستي و صفتي همانند زهد بوده باشد.

دوم آن كه ممكن است، حضرت يحييَ نيز همانند حضرت عيسيغ، بر اثر شرايط خاصِّ زندگي و اجبار به سفرهاي متعدد، براي تبليغ آيين خداوند، به زندگي مجرد، ناچار بوده است، و اگر هم خداوند او را به اين صفت ميستايد، به خاطر اين است كه او بر اثر شرايط خاص كه داشت، ازدواج نكرد و در عين حال، توانست خود را از گناه حفظ كند و به هيچ وجه آلوده نشود، نه اين كه خودداري از ازدواج را به عنوان يك قانون كلي مورد ستايش قرار دهد; چرا كه ازدواج، قانوني فطري است و ممكن نيست در هيچ آييني، برخلاف اين قانون فطري، حكمي تشريع شود; از اين رو، نه در آيين اسلام و نه در هيچ آيين ديگري، به ترك ازدواج سفارش نشده است ـ